Wojna siedmioletnia – konflikt trwający od 1756 do 1763 roku między państwami Europy, zwłaszcza między Francją a Wielką Brytanią. W wojnie brały udział również takie kraje, jak Portugalia, Hiszpania, Rosja, Prusy, Austria oraz plemiona Irokezów w Ameryce Północnej.
Historia[]
Wojna rozpoczęła się w 1754 roku przez zmiany w granicach państw oraz chęć zagarnięcia wolnych terenów Ameryki Północnej. Później miało miejsce wiele bitew, zarówno na terenach europejskich jak i na Nowym Świecie. Częścią wojny siedmioletniej była wojna o kolonie amerykańskie, podczas której Francuzi sprzymierzyli się z plemionami indiańskimi, by zatrzymać ekspansję brytyjską na zachód.
W wojnę zamieszane były ważne postacie historyczne, takie jak Edward Braddock oraz przyszły prezydent Stanów Zjednoczonych, Jerzy Waszyngton. W konfliktach brali udział również kolonialni templariusze – Haytham Kenway, William Johnson, John Pitcairn, Charles Lee, George Monro i Christopher Gist. Zdobyli oni reputację, wpływy i siłę dzięki swoim działaniom podczas wojny. Podczas konfliktu żyli i działali również templariusz i były asasyn – Shay Cormac oraz francuski asasyn Pierre Bellec. Pod koniec wojny siedmioletniej, walka asasynów i templariuszy wzniosła się na nowe wyżyny, a amerykański ryt templariuszy niemal całkowicie zniszczył kolonijne bractwo asasynów.
Wojna zakończyła się oficjalnie w 1763 roku podpisaniem traktatu paryskiego, na mocy którego wygrana Brytania miała prawo do zagarnięcia kilku nowych obszarów na Nowym Świecie. Jednakże spowodowane tą wojną rosnące podatki i polityka państwa doprowadziły do ewentualnej niechęci kolonistów wobec Anglii, co stało się główną przyczyną wybuchu rewolucji amerykańskiej w 1775 roku.