Wielki mistrz

Wielki mistrz – najwyższy możliwy do osiągnięcia tytuł w zakonie templariuszy, dający posiadaczowi pełną kontrolę nad jego członkami i operacjami. W czasach współczesnych ranga zmalała na znaczeniu, wielcy mistrzowie podlegają tzw. Strażnikom.

Z racji bardziej oficjalnej działalności, znamy z imienia więcej wielkich mistrzów templariuszy niż ich odpowiedników w bractwie asasynów, jednakże w związku ze stopniowym wycofywaniem się templariuszy z życia publicznego, tożsamość ich przywódców zniknęła z wiedzy powszechnej.

Mimo, że powszechnie przyjmuje się, że wszyscy przywódcy templariuszy pochodzili z zachodniej szlachty ze względu na tradycję z czasów rycerskich średniowiecza, prawda jest jednak taka, że zakon rozwinął się, zdywersyfikował i rozprzestrzenił na tyle, że przez te długie lata działalności ludzie o zupełnie odmiennym pochodzeniu, rasie i kulturowym dziedzictwie przywdziewali płaszcz wielkiego mistrza.

Tytuł ten istniał również we wczesnym średniowieczu w zakonie starożytnych pod nazwą wielkiego magistra, jednak z zapisków zakonu z IX wieku wynika, że wielki magister odpowiadał jeszcze przed kimś wyższym.

Historia[]

Średniowiecze[]

Za czasów zakonu starożytnych we wczesnym średniowieczu tytuł wielkiego magistra posiadał lider zakonu w danym regionie świata.

W IX wieku, około 850 roku tytuł wielkiego magistra anglosasko-norweskiego zakonu starożytnych otrzymał ówczesny król Wesseksu Ethelwulf. Posiadał ten tytuł do swojej śmierci w 858 roku. Wiele lat po jego śmierci, w 865 roku tytuł ten odziedziczył jego syn Ethelred, a po nim jego drugi syn Alfred. Ten ostatni żywił jednak niechęć do zakonu i starał się zniszczyć go od środka. Po kilku latach udało mu się to zadanie doprowadzić do końca i około 877 roku zakon w regionie północnej Europy rozpadł się na dobre.

Po przekształceniu się zakonu starożytnych w zakon templariuszy tytuł ten zaczął przysługiwać tylko jednemu człowiekowi, który sprawował władzę nad całym zakonem. Zmieniła się również nazwa tytułu. Zamiast „wielki magister” zaczęto używać miana „wielki mistrz”.

Pierwszym wielkim mistrzem templariuszy był Hugues de Payns, który założył zakon 23 czerwca 1118 roku.

W roku 1191 Robert de Sable był wielkim mistrzem. Za swoich rządów poszukiwał Fragmentów Edenu, a w szczególności Jabłka. Po jego utracie zaatakował Masjaf, twierdzę asasynów. Później w Bitwie pod Arsuf został zabity przez Altaïra Ibn-La'Ahada.

Po śmierci Roberta płaszcz wielkiego mistrza przywdział Armand Bouchart. Przeniósł się razem z siedzibą zakonu na Cypr, jednakże Altaïr podążył za nim i zabił go. Altaïr zwyciężył, a zakon stracił kolejnego wielkiego mistrza.

W XIV wieku francuski król Filip IV Piękny nieświadomy, że był pod wpływem asasynów, rozpoczął prześladowania templariuszy. W wyniku tego zostali okrzyknięci heretykami, a setki z nich zostało aresztowanych, razem z ostatnim oficjalnym wielkim mistrzem Jakubem de Molay. Od tamtej pory zakon nie mógł już funkcjonować oficjalnie. Jakub pozwolił się spalić na stosie, ratując tym swoich braci i pozwalając wrogom uwierzyć, że templariusze już nie istnieją, kiedy w rzeczywistości zakon przeniósł swoją działalność "do podziemia". Przed śmiercią posłał dziewięciu swoich najbardziej zaufanych ludzi w świat, by kontynuowali jego dzieło.

Renesans[]

Od 1476 roku templariusze dowodzeni byli przez Rodrigo Borgię, kardynała za czasów papieża Sykstusa IV. Pierwotnym celem zarządzającego z Rzymu Rodrigo było zjednoczenie całej Italii pod sztandarem zakonu, jednakże templariusze odeszli bardzo od oficjalnej ideologii, wykorzystując zakon do uzyskania i utrzymania władzy dla siebie. Pomimo komplikacji spowodowanych działalnością asasynów, a głównie Ezio Auditore da Firenze, Rodrigo udało się przekupić kardynałów i został w 1492 roku wybrany na papieża, przyjmując imię Aleksander VI.

Rodrigo zabezpieczył wpływy templariuszy w Kościele i z Watykanu, czuwał nad rozwojem zakonu w Europie, a w szczególności w Anglii i Hiszpanii. Jednakże od 1500 roku jego zaangażowanie osłabło, a kontrola nad zakonem przeszła w ręce jego syna Cesare Borgii, który zachowywał się jak faktyczny wielki mistrz.

Po zamordowaniu w sierpniu 1503 roku swojego ojca, Cesare stał się oficjalnie wielkim mistrzem, jednak bez Rodrigo na czele Kościoła, nie miał już takich jak on wpływów w Europie. Cesare został wkrótce aresztowany po wybraniu papieża Juliusza II. Po ucieczce z więzienia udał się do Hiszpanii do swojego szwagra Jana III z Navarry. Wielki mistrz został ostatecznie zabity przez Ezia Auditore podczas oblężenia Viany w 1507 roku. Spowodowało to destabilizację templariuszy i ich tymczasowe wycofanie się.

Złota era piractwa[]

W XVIII wieku znaczenie tytułu wielkiego mistrza powróciło do formy z czasów zakonu starożytnych. Stało się rangą, którą przyjmowali liderzy zakonu w danym regionie.

Na Karaibach władzę nad templariuszami przejął Laureano Torres, który rozwinął organizację i zapewnił jej wpływy we Francji, Anglii i Hiszpanii. Za jego rządów zaczęto też poszukiwać Obserwatorium, które pozwalało templariuszom czytać innym w myślach. To on również odniósł pierwsze zwycięstwo nad asasynami, dzięki mapom przekazanym mu przez zdradzieckiego asasyna Duncana Walpole.

W 1722 roku karaibscy templariusze w końcu zlokalizowali Obserwatorium. Torres udał się więc do niego. Nie mógł go jednak uruchomić, gdyż nie posiadał kryształowej czaszki, niezbędnej do tego. Wkrótce potem został zabity przez pirata i asasyna Edwarda Kenwaya.

Kolonialna Ameryka[]

W połowie XVIII wieku w Anglii wielkim mistrzem był Reginald Birch, działający pod przykrywką przedsiębiorcy. Był odpowiedzialny za wzrost wpływów templariuszy w koloniach brytyjskich, gdzie wysłał Haythama Kenwaya, aby z ramienia zakonu nimi zarządzał. Po przyjeździe Haytham zebrał współpracowników, których zrekrutował wcześniej Birch i sam został wielkim mistrzem kolonialnego zakonu.

W 1781 roku w czasie bitwy o fort George, Haythama zabił nowy mentor kolonialnych asasynów, a zarazem jego własny syn – Connor. Jego miejsce zajął więc Charles Lee. Nowy przywódca wiedział, że zakon nie ma przyszłości w Ameryce, dlatego w 1782 roku postanowił wyjechać do Wielkiej Brytanii. Nie zdążył jednak tego zrobić i Connor zabił go.

Rewolucja francuska[]

Na terenie osiemnastowiecznej Francji działał zakon templariuszy rytu paryskiego. W drugiej połowie XVIII wieku jego wielkim mistrzem był François de la Serre. Został on jednak zamordowany w 1789 roku, w wyniku spisku templariuszy pod wodzą wygnanego z zakonu Françoisa-Thomasa Germaina, który po zabójstwie dotychczasowego lidera, zajął jego miejsce. Zaraz po tym, Germain doprowadził do wybuchu rewolucji francuskiej, która pozwalała mu przejąć kontrolę nad Francją. W tym czasie odnalazł także Miecz Edenu. Ostatecznie Germain został zabity w lipcu 1794 roku przez asasyna Arna Doriana.

Czasy współczesne[]

W XX wieku tzw. "Założyciele" stworzyli firmę Abstergo Industries w 1937 roku, która od tego momentu służyła jako przykrywka dla zakonu templariuszy. Od tamtej pory tzw. Wewnętrzne Sanktuarium zaczęło być kolegialnym organem władzy w zakonie, aczkolwiek nadal działają w nim wielcy mistrzowie. W 2014 roku aktywnych było co najmniej trzech wielkich mistrzów: na Kubie, w Meksyku i w Stanach Zjednoczonych. Nie jest to już jednak najwyższy tytuł w zakonie; wielcy mistrzowie odpowiadają przed Strażnikami, ci zaś są podlegli Generałowi Krzyża.