Siedziba w Londinium – siedziba rzymskich ukrytych, opuszczona przez bractwo w V wieku, niedługo po upadku Cesarstwa zachodniorzymskiego.
Historia[]
Siedziba ukrytych w Londinium była jedną z sześciu kryjówek bractwa na terenie Brytanii w czasach starożytnych. Została założona między I wiekiem p.n.e. a II wiekiem n.e.
W II wieku ukryci z siedziby w Londinium dowiedzieli się o przybyciu rzymskiego cesarza Hadriana do Brytanii i zaplanowali na niego zamach. Gdy cel bractwa zatrzymał się w willi w Londinium, ukryci wysłali tam w niewolniczym przebraniu Caiusa – członka bractwa o stopniu akolity. Caius miał zabić Hadriana za pomocą trucizny lub pod osłoną nocy, jednak w trakcie wykonywania swojego zadania został on wykryty i zabity.
W V wieku wszystkie biura ukrytych na terenie Brytanii otrzymały nakaz ewakuacji z Wysp. W IX wieku wikińska wojowniczka Eivor odkryła ową kryjówkę, w której znalazła jedną ze stron Kodeksu ukrytych, a także różne inne zapiski. Wśród nich był także dziennik magistra Vitusa, który uważał, że bractwo przez swą lekkomyślność zniszczyło fundamenty imperium, i że ukryci zmusili sami siebie do ewakuacji z Brytanii.