Rewolucja amerykańska, inaczej zwana wojną o niepodległość Stanów Zjednoczonych – konflikt między Wielką Brytanią a jej koloniami w Ameryce Północnej. W czasie jej trwania doszło również do starcia między amerykańskimi asasynami, pod dowództwem Achillesa Davenporta i Ratonhnhaké:tona, a oddziałem templariuszy, pod dowództwem Haythama Kenwaya i Charlesa Lee.
Przyczyny i wybuch rewolucji[]
Bezpośrednią przyczyną wybuchu rewolucji były wysokie podatki jakie nakładała Anglia na swoje kolonie w Ameryce. Oprócz tego również brak reprezentacji kolonistów w brytyjskim parlamencie. Te rzeczy doprowadziły do powstania licznych organizacji niepodległościowych (np. Synowie Wolności), głoszących nieznane wtedy pojęcia, jak demokracja i republika. W 1773 roku, w formie protestu przeciw władzy angielskiej, zorganizowano zniszczenie herbaty, co roku przybywającej do Bostonu. To wydarzenie jest dzisiaj znane jako "herbatka bostońska". 19 kwietnia 1775 roku milicja amerykańska zaatakowała Brytyjczyków w rejonie Lexington i Concord. Mimo początkowych niepowodzeń, koloniści odnieśli zwycięstwo. Ta bitwa jest uznawana za oficjalny wybuch wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Zaraz potem Amerykanie utworzyli swój własny parlament o nazwie Kongres Kontynentalny, który następnie powołał siły zbrojne kolonii, pod nazwą Armia Kontynentalna. Dowództwo nad nią objął generał Jerzy Waszyngton. Wkrótce u wybrzeży Ameryki pojawiły się wysłane przez króla oddziały armii brytyjskiej. Konflikt zaczął się zaostrzać.
Rewolucja jako konflikt kolonii z Wielką Brytanią[]
Przebieg[]
Pierwsze działania rozpoczęli Amerykanie, którzy zorganizowali tzw. kampanię bostońską, mającą na celu zdobycie Bostonu. W czasie jej trwania doszło do najkrwawszej bitwy całej tej wojny, które rozegrała się w rejonie wzgórza Bunker Hill. Dowódcą nowoutworzonych oddziałów armii Kontynentalnej był generał Israel Putnam. Siły brytyjskie były podzielone następująco: główny atak miał być prowadzony przez generała Williama Howe, atak z lewego skrzydła przez brygadiera Roberta Pigota. Major John Pitcairn prowadził natomiast odwody. Ostatecznie bitwa zakończyła się pyrrusowym zwycięstwem Brytyjczyków. Putnam zarządził odwrót, ale jego straty nie były zbyt duże. Straty Anglików były o wiele większe: 226 zabitych i 828 rannych żołnierzy. Poległ również major Pitcairn. Od tej pory Anglicy zaczęli sobie zdawać sprawę ze swojej beznadziejnej sytuacji. Zaraz potem z Bostonu wycofały się ostatnie oddziały Brytyjczyków. Miasto było więc rękach patriotów. Generał Waszyngton postanowił wrócić do Nowego Jorku, by zająć się fortyfikowaniem miasta. 4 lipca 1776 roku Kongres uchwalił Deklarację Niepodległości, która gwarantowała koloniom utworzenie swojego własnego państwa. Zanim to jednak nastąpi, Amerykanie muszą pokonać Anglików. Armia Kontynentalna, mimo swoich zwycięstw nie mogła pokonać lepiej uzbrojonej armii brytyjskiej. Jej jedyną nadzieją na sukces, była pomoc Francji, która nie chciał jednak pomagać kolonistom, gdyż myślała że wojna i tak skończy się zwycięstwem Wielkiej Brytanii. Wkrótce jednak Anglicy ponieśli szereg klęsk w bitwie pod Saratogą, gdzie zasłużyli się m.in. generał Horatio Gates, dowódca oddziałów kolonialnych i Tadeusz Kościuszko, odpowiedzialny za budowę amerykańskich fortyfikacji polowych, dzięki którym udało się utrzymać siły brytyjskie w pułapce. Trochę zapomnianym generałem tej bitwy jest Benedict Arnold, który osobiście prowadził wojska amerykańskie do ataku. Mimo to najwyższe odznaczenia i tak zebrał Gates. Ten fakt stał pretekstem do późniejszej zdrady Arnolda. Bitwa pod Saratogą miała ogromnie znaczenie dla wyniku wojny. Pokazała całemu światu, że niedoświadczone oddziały amerykańskie mogą odnieść zwycięstwo na Anglikami. To skłoniło Francję do interwencji. Wkrótce szala zwycięstwa zaczęła się przechylać na stronę patriotów. Do sukcesów odniesionych później przez armię kontynentalną przyczyniło się wielu obcokrajowców, min. Markiz de Lafayette, francuski żołnierz i jeden z najwybitniejszych dowódców rewolucji amerykańskiej, Friedrich von Steuben, pruski oficer odpowiedzialny za zreformowanie kolonialnej armii oraz Kazimierz Pułaski, polski szlachcic i najwybitniejszy dowódca amerykańskiej kawalerii. Ten ostatni zginął niestety w bitwie pod Savannah, w wyniku odniesionych ran. Zaraz potem u wybrzeży Ameryki pojawili się Francuzi. Doszło do oblężenia Yorktown, w której ufortyfikował się ostatni niepokonany angielski generał, lord Charles Cornwallis. Ostatecznie poddał się w 1781 roku, ale ostatnie brytyjskie oddziały opuściły Amerykę dopiero w 1783 roku. Wtedy to właśnie podpisano pokój, na mocy którego kolonie odzyskały niepodległość i utworzyły państwo pod nazwą Stany Zjednoczone Ameryki z własną, a zarazem pierwszą na świecie konstytucją.
Rewolucja jako konflikt asasynów z templariuszami[]
Początek konfliktu[]
Templariusze dominowali w koloniach już od czasów wojny siedmioletniej. Asasyni natomiast zostali pokonani i ich wpływy w koloniach spadły do zera. Wkrótce jednak do jedynego żywego asasyna w Ameryce – Achillesa Davenporta, przybył młody Ratonhnhaké:ton, który po wielu namowach przekonał starca, by ten go wyszkolił. Z czasem Ratonhnhaké:ton ze zwykłego, niedoświadczonego chłopaka stał się mistrzem asasynów, który odbudował bractwo. Oprócz tego zyskał nowe imię – Connor i faktyczne zwierzchnictwo nad bractwem, mimo że formalnie głównym mentorem był Achilles. Wkrótce siły obu frakcji były praktycznie równe i każde z nich mogło w każdej chwili przejąć inicjatywę.
Wpływy obu frakcji[]
Connor steruje Aquilą
Po wybuchu rewolucji templariusze, którzy początkowo popierali lojalistów, postanowili zyskać poparcie patriotów, by tym samym wejść w ich szeregi i zagarnąć jak najwięcej władzy dla siebie, nie tylko u kolonistów, ale i u Brytyjczyków. Największe wpływy w Armii Kontynentalnej zyskał Charles Lee, który awansował do stopnia generała i dowodził w kilku ważnych bitwach. Innymi templariuszami w szeregach patriotów byli: Thomas Hickey, Nicholas Biddle i Benjamin Church. Ten ostatni w 1777 roku zdradził obie frakcje, do których należał i przeszedł na stronę Anglików. W armii brytyjskiej służyli natomiast John Pitcairn i William Johnson, kupiec i główny negocjator armii angielskiej. Wszyscy ci ludzie należeli do zakonu templariuszy i to oni utrzymywali ich wpływy. Bractwo asasynów, które od wielu lat nie miało jakichkolwiek wpływów w koloniach, było o wiele mniej groźne i templariusze początkowo lekceważyli zagrożenie z ich strony. Większość asasynów należała do licznych organizacji niepodległościowych, typu Synowie Wolności. Jedynie Connor Kenway, faktyczny mentor asasynów, miał jakikolwiek wpływ na działanie jednej ze stron. Należał do Kongresu Kontynentalnego i miał posłuch wśród tamtejszych przywódców (Samuel Adams). Oprócz tego był kapitanem okrętu Marynarki Kontynentalnej – "Aquili".
Starcie[]
Ostateczne starcie obu frakcji nastąpiło po zamachu templariuszy na Waszyngtona. Zamach nie udał się, w wyniku uratowania generała przez asasynów. Po tym wydarzeniu wpływy templariuszy zaczęły słabnąć. Ich sytuację pogorszyła zdrada Benjamina Churcha. Mimo to, dzięki temu po raz pierwszy w historii tej wojny, nastąpiła chwilowa współpraca obu frakcji, mianowicie ojca i syna, mistrza templariuszy i asasyna – Haythama i Connora. Niestety, mimo licznych prób, nie udało się zakończyć wojny i ostatecznie Connor zabił Haythama. Jeszcze przed jego śmiercią zmarł Achilles, a Charles został wydalony ze służby w Armii Kontynentalnej. To ułatwiło Connorowi odnalezienie go i po licznych pościgach zabicie i ostateczne pokonanie kolonialnych templariuszy.
Podsumowanie[]
Rewolucja amerykańska była przełomowym wydarzeniem, nie tylko w historii Ameryki, ale i całego świata. Na świecie powstało państwo demokratyczne z pierwszą na świecie konstytucją. To wydarzenie przyczyniło się do wybuchu rewolucji we Francji oraz uchwalenia w Polsce Konstytucji 3 maja, drugiej na świecie i pierwszej w Europie. Oprócz tego asasyni odnieśli zwycięstwo nad templariuszami i na wiele lat ograniczyli ich władzę w Ameryce. Mimo to wpływy templariuszy na tym kontynencie i tak zostały przywrócone przez firmę Abstergo Industries w czasach współczesnych.