Myrrine (urodzona w 480 r. p.n.e w Sparcie; zmarła w 422 r. p.n.e) – żona Nikolaosa, matka Kasandry i Aleksiosa oraz potomkini Isu. Była jedyną córką Leonidasa ze Sparty. Podarowała starszemu z rodzeństwa złamaną włócznię Leonidasa, artefakt Isu i pamiątkę rodzinną podarowaną po śmierci ojca.
Biografia (Według kanonu)[]
Wczesne życie[]
Myrinne przyszła na świat w Sparcie, jako córka króla Leonidasa. Po śmierci jej ojca Spartanie odszukali na polu bitwy złamaną włócznię, którą król Sparty posługiwał się w boju i przekazali jej ją. W pewnym momencie swojego życia spotkała Pitagorasa, który żył dłużej niż normalny człowiek dzięki kosturowi Hermesa, i który jak ona był potomkiem Isu. Razem podjęli decyzję, że muszą przedłużyć ten ród. Uczony spłodził Spartance Kasandrę. Myrrine wychowywała dziewczynkę razem z Nikolaosem, którego poznała później. Kilka lat po przyjściu na świat córki Myrrine urodziła Aleksiosa, którego ojcem także był Pitagoras.
Utrata dzieci i opuszczenie Sparty[]
Parę lat później wyrocznia delficka kontrolowana przez Czcicieli Kosmosa orzekła, że Aleksios musi zginąć, bo w przeciwnym razie przyniesie Sparcie zagładę, więc Spartanie – ku sprzeciwie Myrrine – zadecydowali, że niemowlę zostanie zrzucone z góry Tajget. Kasandra, która bezskutecznie próbowała ocalić brata od upadku zepchnęła do przepaści efora. Za karę dziewczynka została zrzucona z góry przez jej ojczyma – Nikolaosa. Rodzeństwo przeżyło upadek, a Kasandra uciekła ze Sparty. Zrozpaczona Myrrine odszukała Aleksiosa u podnóży góry i postanowiła zanieść go do Argolidy. Przed opuszczeniem Sparty złamała nos Archidamosowi – jednemu z ówczesnych królów polis.
Razem z poturbowanym bobasem dotarła do młodego Hipokratesa, lecz ten był bezradny i odesłał ją do świątyni Eskulapa. Tamtejsi kapłani, oznajmili Spartance, że dziecko nie żyje. W rzeczywistości tak nie było. Kapłani skłamali, ponieważ kazała im tak Chryzis – jedna z członkiń Czcicieli Kosmosa. Kultystka wyleczyła niemowlaka i brutalnie go wychowała, aby nauczyć go znosić ból i uczynić go najpotężniejszą bronią Czcicieli. Tymczasem Myrrine, która była przekonana, że utraciła swe dzieci, postanowiła zacząć nowe życie.
Udała się do Koryntu, gdzie żyła na ulicy, ponieważ nie miała dachu nad głową. Pewnego deszczowego dnia spotkała ją Anthousa – jedna z heter i zaproponowała jej schronienie. Myrrine zaprzyjaźniła się z nią i zaczęła pomagać heterom w walce z osiłkiem Kramarzem – jednym z Czcicieli, który trzymał cały Korynt w garści i budził grozę wśród jego mieszkańców.
Jakiś czas później Myrrine wypłynęła na morze. Pewnego razu, podczas żeglugi spotkała piratkę Xenię, w której znalazła wolność, więc postanowiła dołączyć do jej załogi i wraz z nią siała postrach na wodach Morza Egejskiego.
Przywództwo na Naksos i powrót do Sparty[]
Po wybuchu wojny peloponeskiej Myrrine opuściła pirackie szeregi i udała się na wyspę Naksos, gdzie wmieszała się w politykę i walczyła dla Sparty. Z czasem wybrano ją na przywódczynię wyspy. Działała pod pseudonimem Feniks. Niedługo potem znalazła ją Kasandra, a Myrrine dowiedziawszy się od niej, że Aleksios żyje i jest w rękach Czcicieli, postanowiła pomóc jej w polowaniu na tę organizację. Po rozwiązaniu konfliktu z wyspą Paros Spartanka wraz z córką wróciła do Sparty z zamiarem odzyskania swojego dawnego domu. Po sukcesie Kasandry na olimpiadzie, udzieleniu pomocy spartańskim wojskom w Beocji i zdemaskowaniu króla Sparty – Pauzaniasza, który należał do Czcicieli Kosmosa, król Archidamos przywrócił Myrrine i jej córce obywatelstwo spartańskie oraz dom.
Śmierć[]
W 422 roku p.n.e. Aleksios – który nosił wtedy imię Dejmos – zawitał do Sparty i udał się na górę Tajget. Myrrine i Kasandra udały się w to samo miejsce i zaskoczone jego obecnością próbowały przekonać go, by porzucił Czcicieli i wrócił do domu. W pewnym momencie Aleksios zaczął udawać, że się opamiętał. Myrrine podbiegła do niego i przytuliła go, a on chwycił ją za kark i przebił ją mieczem. Kasandra zabiła swojego brata w walce. Myrrine zginęła na ramionach córki, a w swoich ostatnich słowach powiedziała, że od chwili, gdy po raz pierwszy wzięła Kasandrę na ramiona, wiedziała, że została ona zesłana przez bogów, aby ocalić ziemię.