- „Twa propozycja spowoduje wielkie nieszczęścia, które mogą spaść na mój kraj! Nie mogłeś znaleźć człowieka, który mniej zgadzałby się z twoimi planami. Błagam w takim razie, o ile masz jakiekolwiek uznanie dla swojego kraju, troskę o siebie lub swe potomstwo, lub szacunek do mnie samego… abyś wygnał te myśli ze swojego umysłu i nigdy nie wypowiadał, samotnie lub w czyjejkolwiek obecności, poglądów o podobnej naturze.”
- ―Jerzy Waszyngton w odpowiedzi na propozycję, czy nie chciałby zostać królem Stanów Zjednoczonych.[src]
Jerzy Waszyngton (ur. 22 lutego 1732 w Westmoreland; zm. 14 grudnia 1799 w Mount Vernon) – głównodowodzący armii kontynentalnej w czasach rewolucji amerykańskiej (1775-1783). 30 kwietnia 1789 roku został pierwszym prezydentem Stanów Zjednoczonych. Urząd ten piastował do 4 marca 1797 roku. Brat Lawrence'a Waszyngtona.
Biografia
Wczesne życie
Jerzy urodził się 22 lutego 1732 roku, w Wirginii, gdzie jego rodzice mieli plantację tytoniu. Jego ojciec zmarł w 1743 roku, przez co musiał się nim opiekować jego starszy brat Lawrence, który jednak często chorował. Dlatego też w 1751 roku Jerzy i jego brat udali się w podróż na wyspę Barbados, gdzie Lawrence miał nadzieję wyzdrowieć. Na Barbados, Jerzy zachorował jednak na ospę.
Waszyngton wyleczył się z ospy w 1752 roku. W tym samym czasie jego brat został zamordowany, przez asasyna – Shaya Cormaca. Jerzy odziedziczył więc po nim rodzinną plantację w Wirginii.
Wojna siedmioletnia
- „Jesteśmy daleko od domu, a nasze siły są rozdzielone. Co gorsza, obawiam się, że żądza krwi Braddocka czyni z niego człowieka działającego zbyt pochopnie. Zagraża własnym ludziom. Wolałbym uniknąć konieczności dostarczania ponurych wieści matkom i żonom tylko dlatego, że Bulldog chciał coś udowodnić.”
- ―Waszyngton do Johna Frasera na temat wyprawy Braddocka.[src]
W 1754 roku, Jerzy Waszyngton rozpoczął swoją karierę wojskową, przystępując do milicji w Wirginii, gdzie został przyjęty na żołnierza i inspektora, dzięki czemu został zaangażowany w wojnę siedmioletnią. Podczas wyprawy pod fort Duquesne oddział Waszyngtona zaatakował oddział Francuzów niedaleko rzeki Ohio.
Po ataku, Waszyngton oczekiwał ataku odwetowego, który był później znany jako Bitwa o Fort Necessity. Niestety Waszyngton musiał się poddać i został wzięty do niewoli, a krótką chwilę potem wypuszczono go na wolność.
Waszyngton z własnej woli przystąpił do armii brytyjskiej, gdzie służył pod generałem Edwardem Braddockiem. Edward mianował Waszyngtona przewodnikiem w jego wyprawie na Fort Duquesne. Zimą 1754 roku, Jerzy stacjonował w forcie St-Mathieu, gdzie sformułował trasę na wyprawę Braddocka, zebrał swoich żołnierzy i wziął zaopatrzenie.
9 lipca 1755 roku, Jerzy Waszyngton jechał z wojskami Edwarda Braddocka, a także z samym dowódcą przez Diamond Basin, gdzie napadł na nich Haytham Kenway, wielki mistrz kolonialnego zakonu templariuszy, który przebrał się za jednego z żołnierzy Braddocka. Haytham otrzymał także pomoc od Kaniehtí:io, kobiety z plemienia Kanien'kehá:ka oraz od przedstawicieli plemion Abenaków, Delawerów i Szaunisów.
Wielki mistrz templariuszy próbował zamordować Edwarda Braddocka, lecz przeszkodził mu Jerzy Waszyngton. Dowódca wojsk zaczął uciekać, a Waszyngton został zatrzymany przez Kaniehtí:io. Haytham dogonił swój cel i zabił go.
Jerzy Waszyngton zdołał zarządzić odwrót wojsk, a po drodze znaleźli ciało dowódcy. Waszyngton zarządził wykonanie pogrzebu w Great Meadows, by uchronić jego ciało przed sprofanowaniem przez Indian czy Francuzów.
Po tej porażce, Jerzy wrócił do milicji w Wirginii, gdzie otrzymał rangę pułkownika. Skupił się głównie na modernizacji swych wojsk, by zdobyć uznanie armii brytyjskiej. W 1760 roku, by zapobiec napaściom ze strony indiańskich plemion, Waszyngton rozkazał spalić wioskę Kanien'kehá:ka, Kanatahséton, co spowodowało śmierć wielu jej mieszkańców.
Awans na głównodowodzącego
- „… i na rzecz tej chwalebnej sprawy. Proszę też, aby członkowie Kongresu przyjęli moje najserdeczniejsze podziękowanie za ten wspaniały dowód zaufania. Jednakże, ażeby nie doszło do jakichś nieszczęśliwych i krzywdzących dla mej reputacji oskarżeń proszę, by wszyscy zgromadzeni w tej sali zapamiętali, że ja z całą szczerością oświadczam, iż nie czuję się godzien tego dowództwa, którym mnie dziś uhonorowano.”
- ―Jerzy Waszyngton zaraz po awansie na głównodowodzącego.[src]
Z biegiem czasu, Waszyngton zaczął się bardziej skupiać na polityce, a w 1758 roku został przedstawicielem legislatury kolonialnej. W 1760 stał się zagorzałym zwolennikiem Patriotów i adwokatem z przeciwko Wielkiej Brytanii podczas rozpraw na temat ustawy stemplowej. Podatki nałożone na kolonie przez Wielką Brytanię były powodem późniejszych konfliktów zbrojnych.
W odpowiedzi na to, Waszyngton dołączył do Kongresu Kontynentalnego, a ze względu na jego karierę wojskową, był uważany za osobę, która mogła by dowodzić armią kontynentalną. Jego konkurentem był Charles Lee.
W dniu 16 czerwca 1775 roku, Jerzy Waszyngton został mianowany głównodowodzącym wojsk armii kontynentalnej w Filadelfii. Na spotkaniu, gdzie Waszyngton został mianowany, obecni byli Samuel Adams i Ratonhnhaké:ton, którzy porozmawiali z nowym głównodowodzącym o kolejnych poczynaniach w walce z armią brytyjską.
17 czerwca 1775 roku, armia kontynentalna osiągnęła zwycięstwo w Bostonie, podczas bitwy o Bunker Hill, gdzie armia ta była dowodzona przez Israela Putnama. Podczas tej bitwy, Ratonhnhaké:ton odkrył, iż templariusze planują zamach na życie Jerzego Waszyngtona.
Pobyt w Nowym Jorku
W 1776 roku, Waszyngton przeniósł swoje wojska do Nowego Jorku, gdzie również przybył Ratonhnhaké:ton, który zamierzał zabić templariusza chcącego zabić Waszyngtona. Tym zabójcą był Thomas Hickey, szef nowojorskiej szajki fałszerzy. Niestety indiański asasyn został niesłusznie oskarżony o współpracę z Hickey'em, po czym trafił do więzienia Bridewell i oskarżony przez templariuszy o planowania zamachu na życie głównodowodzącego.
Asasyn spotkał tam Masona Locke Weemsa, który pomógł mu uciec ze swojej celi. Niestety ostatecznie, z powodu złapania przez templariuszy, Ratonhnhaké:ton został skazany na śmierć, a Waszyngton osobiście przybył na jego egzekucję. Dzięki pomocy rekrutów asasyna i jego mentora, Achillesa Davenporta, Indianin uniknął śmierci i zdołał zabić Thomasa Hickey'a, a potem Israel Putnam oczyścił jego imię. Później Waszyngton poprowadził swoje wojska do Filadelfii, ale został pokonany przez armię brytyjską. Po tej porażce, głównodowodzący przeprowadził atak z zaskoczenia na Trenton, a Ratonhnhaké:ton walczył u jego boku.
Obozowanie w Dolinie Forge
Z Trenton, Jerzy Waszyngton poprowadził swoje wojska do doliny Forge i tam armia kontynentalna rozbiła obóz. Mianował on markiza de Lafayette swoim sekretarzem, a Kazimierza Pułaskiego dowódcą kawalerii Patriotów.
Ratonhnhaké:ton przybył do doliny Forge, by spytać Waszyngtona o jakieś wieści o Charlesie Lee. Głównodowodzący odparł, że nie ma żadnych, a ostatnio ma inny problem. Otóż odkrył on zdradę chirurga Benjamina Churcha, który kradł zapasy armii kontynentalnej i wywoził je gdzieś.
Podczas poszukiwania zdrajcy, asasyn połączył na krótki okres swoje siły ze swoim ojcem, Haythamem Kenwayem, wielkim mistrzem templariuszy. Ostatecznie odnaleźli Benjamina, gdy ten uciekał z zapasami na Martynikę. Asasyn zabił go i odzyskał skradzione towary.
Bitwa pod Monmouth
- „Proszę się cieszyć zwycięstwem, komendancie. To ostatnie, które podaję panu na tacy.”
- ―Ratonhnhaké:ton do Waszyngtona po zwycięstwie podczas bitwy pod Monmouth[src]
W 1778 roku, Waszyngton był zaniepokojony udziałem rdzennych Amerykanów w rewolucji, a fakt, iż niektóre plemiona Irokezów przyłączyły się do armii brytyjskiej, głównodowodzący zapoczątkował ekspedycję Sullivana, która miała za zadanie niszczenie wiosek Indian, by ci nie atakowali armii kontynentalnej.
Haytham i Ratonhnhaké:ton przybyli do obozu Waszyngtona, by poinformować go, że armia brytyjska chce poprowadzić wojska z Filadelfii do Nowego Jorku. Podczas, gdy Ratonhnhaké:ton rozmawiał z głównodowodzącym, Haytham odkrył jego "prywatną korespondencję", którą przeczytał na głos, wyjawiając swojemu synowi plan Jerzego dotyczący zniszczenia Kanatahséton, wioski asasyna.
Haytham powiedział też, że czternaście lat temu, to Waszyngton, a nie Charles Lee, spalił wioskę Kanatahséton, zabijając m.in. matkę asasyna. Indianin utracił zaufanie do nich obu i wyruszył ocalić swoją wioskę.
Waszyngton zaczął prowadzić swoje wojska do Monmouth, by zatrzymać pochód armii brytyjskiej. Jednakże, siły markiza de Lafayette zostały zaatakowane przez liczniejszą armię wroga. Na szczęście pojawił się Ratonhnhaké:ton, który za pomocą armaty zmusił lojalistów do wycofania się.
Po tym zwycięstwie, asasyn podszedł do Waszyngtona i powiedział mu o zdradzie Charlesa Lee, który chciał zabić Waszyngtona, a potem zhańbić, by samemu zostać głównodowodzącym. Indianin powiedział Jerzemu, iż ich sojusz jest zakończony, a to zwycięstwo jest ostatnim, które on daje mu na tacy.
Zdrada Benedicta Arnolda
W 1780 roku Waszyngton poprosił Ratonhnhaké:tona o pomoc w zlokalizowaniu zdrajcy, który przeniknął do West Point i planuje przeprowadzić zamach na życie Benedicta Arnolda. Asasyn niechętnie zgodził się pomóc, ale ostrzegł głównodowodzącego, żeby ten nigdy już nie prosił go o pomoc.
Ratonhnhaké:ton w końcu odkrył, że to Benedict Arnold był zdrajcą i współpracował z Johnem André. Obaj chcieli oddać West Point do dyspozycji brytyjskiemu generałowi, Henry'emu Clintonowi. Indiański asasyn zapobiegł dopełnieniu tego czynu, ujawniając spisek i zatrzymując Johna oraz Benedicta na HMS Vulture, ostatecznie ten drugi zdołał uciec i wstąpić do armii brytyjskiej. Waszyngton ostatecznie dopilnował, żeby John André został poddany egzekucji.
Rajskie Jabłko
- „Zabierz je! Zabierz je ode mnie. Nie chcę tego! Wrzuć to do morza. Obciąż je i zatop w największej głębi oceanu!”
- ―Jerzy Waszyngton po ujrzeniu wizji świata, w którym byłby królem Stanów Zjednoczonych[src]
W 1781 roku Waszyngton wszedł w posiadanie Rajskiego Jabłka, które zostało odebrane oficerowi zniewolonemu podczas bitwy o Yorktown.
Jakiś czas po zakończeniu rewolucji, Waszyngton zaczął mieć koszmary, które, jak uważał, pochodziły od Rajskiego Jabłka. W tym celu Jerzy spotkał się z Ratonhnhaké:tonem, by wyrazić mu swoje zaniepokojenie i, by pokazać mu ten dziwny artefakt. Indianin rozpoznał wygląd Jabłka, który przypominał mu o artefaktach Pierwszej Cywilizacji i poprosił Jerzego, by ten oddał mu je. Jednakże, gdy asasyn dotknął Jabłka obaj zostali przeniesieni do alternatywnego świata, gdzie Waszyngton był królem Stanów Zjednoczonych. Świat ten, był światem koszmarów sennych Jerzego.
Po tym, jak Ratonhnhaké:ton pokonał "króla" Waszyngtona podczas pobytu w alternatywnym świecie, obaj znaleźli się w ich rzeczywistości, gdzie Jerzy rozkazał asasynowi zabrać Jabłko i zatopić je w najgłębszym miejscu oceanu.
Gdy Indianin wypełniał rozkaz, Waszyngton spotkał tajemniczego mężczyznę, który zaproponował mu wprowadzenie ustroju monarchistycznego w Stanach Zjednoczonych. Jerzy odmówił mu, gdyż to mogłoby spowodować wiele nieszczęścia w jego kraju. Gdy Jerzy skończył swą odpowiedź, okazało się, iż ten tajemniczy mężczyzna, był wprawdzie ostatnią iluzją Rajskiego Jabłka, które Ratonhnhaké:ton zatopił w oceanie.
Późniejsze życie
W 1789 roku Jerzy Waszyngton został wybrany na prezydenta Stanów Zjednoczonych, a urząd ten piastował przez kolejne osiem lat. Później przeprowadził się do posiadłości w Mount Vernon, gdzie zmarł 14 grudnia 1799 roku, w wieku sześćdziesięciu siedmiu lat.
Alternatywna rzeczywistość
W świecie stworzonym przez Rajskie Jabłko, Waszyngton sam koronował się na króla Stanów Zjednoczonych. Swoim krajem panował z pałacu w kształcie piramidy, który znajdował się w Nowym Jorku. Król Waszyngton użył Jabłka, by zdobyć lojalność żołnierzy i sprawić, by Benedict Arnold, Israel Putnam oraz Benjamin Franklin stali się jego najwierniejszymi pomocnikami.
W międzyczasie Kaniehtí:io, matka Ratonhnhaké:tona, próbowała ukraść królowi jego berło, którego częścią było Rajskie Jabłko. Niestety nie udało jej się, ale zdołała uciec. W odwecie Waszyngton zaatakował Lexington i Concord w celu odnalezienia kobiety, która próbowała pozbawić go władzy.
Ostatecznie Waszyngton odnalazł Kaniehtí:io i Ratonhnhaké:tona w Kanatahséton. Na miejscu król zabił kobietę i ciężko ranił jej syna. Indianin jednakże przeżył atak i zdołał zabić Benedicta Arnolda. Lecz zaraz po tym, Israel Putnam zdołał go złapać i przewieźć do więzienia jako prezent dla króla.
W więzieniu Waszyngton planował egzekucję Indianina, lecz ten zdołał uciec i przerwać wpływ Rajskiego Jabłka na umysł Benjamina Franklina, co spowodowało jego przyłączenie się do walki przeciwko królowi.
Waszyngton wkrótce uciekł do swojego pałacu w Nowym Jorku, zostawiając w Bostonie Israela, którego później zabił Ratonhnhaké:ton.
Po zabiciu kolejnego pomocnika króla, Indianin wyruszył drogą morską do Nowego Jorku. Za pomocą statku Aquila, Ratonhnhaké:ton zdołał zniszczyć flotę Waszyngtona, który w związku z tym udał się do zachodniej dzielnicy Nowego Jorku, gdzie spotkał Benjamina Franklina. Ten drugi powiedział królowi, iż nie będzie ponownie jego marionetką, a Waszyngton odpowiedział, że wtedy będzie musiał go zabić. W tej chwili przyjaciel Ratonhnhaké:tona, Kanen'tó:kon zdołał podejść do Waszyngtona i zabrać mu berło. Gdy miał już zabić bezradnego króla, żołnierze zastrzelili złodzieja, a Waszyngton odzyskał artefakt i wycofał się do swojego pałacu.
Za pomocą Thomasa Jeffersona, Ratonhnhaké:ton zdołał przedostać się do pałacu Waszyngtona. Gdy dotarł na dach, stoczył ostateczną walkę z królem. Po tym, jak władca został ciężko raniony, wrócił na tron, by tam umrzeć. Po śmierci Waszyngtona, Ratonhnhaké:ton zabrał Rajskie Jabłko, co spowodowało ich powrót do rzeczywistości.
Dziedzictwo
Przez całe swoje życie, Waszyngton był właścicielem ziemi, pracownikiem plantacji, politykiem oraz bohaterem wojskowym. Mimo wielu wad, które powodowały jego złe wybory wojskowe, to te decyzje był znaczące, jako decyzje oficera i lidera armii kontynentalnej podczas rewolucji. Co najważniejsze, był bohaterską ikoną dla swoich żołnierzy, dzięki czemu podwyższał ich morale, gdy tylko się pojawiał w pobliżu.
Dodatkowo, był on przeszkodą dla templariuszy. Otóż chcieli oni zdobyć władzę nad trzynastoma koloniami brytyjskimi, lecz to Jerzy Waszyngton, a nie, jak oni planowali, Charles Lee, został głównodowodzącym armii kontynentalnej. W rezultacie Waszyngton został nieświadomie wplątany w wojnę między templariuszami i asasynami, co spowodowało, iż templariusze chcieli go zabić.
Do dziś Jerzy Waszyngton jest znaną osobistością polityczną i wojskową, dzięki jego poczynaniom podczas rewolucji i faktowi, iż został pierwszym prezydentem Stanów Zjednoczonych.
Ciekawostki
- Ratonhnhaké:ton mógł zagrać z Waszyngtonem w bowls po wyzwoleniu wszystkich dzielnic w Nowym Jorku i Bostonie. Głównodowodzący jest wtedy zaznaczony na mapie znakiem „W”.
- We wspomnieniu „Egzekucja ponad wszystko” Haytham mógł zabić Waszyngtona, lecz to powodowało desynchronizację.
- Pomimo faktu, że Waszyngton był wrogiem w trakcie sterowania Haythamem, Wzrok Orła pokazuje go jako sojusznika.
Jeżeli też masz jakieś screeny z tą postacią, wgraj je na jej stronę galerii. Pomoże to nam w rozwoju tej wiki.